உயிர்களை கையில் பிடித்தபடி
உருளிய மண் வழியே ஓடியவர்கள் –
அவர்கள் ஓட்டம் ஓட்டமல்ல,
ஒரு இனம் அழிந்துவிடாதிருக்க வாடிய ஓசை.
முள்ளிவாய்க்கால் தீயில் எரிந்தது அன்று,
தரையில் நிழலே இல்லாமல் தவித்த குழந்தைகள்,
தாயின் மார்பில் ரத்தமாகவும்,
தந்தையின் பார்வையில் நிம்மதியில்லாமல் உடைந்ததுமாயிற்று.
அங்கே மரணங்கள் எண்ணிக்கையால் இல்லை,
ஒரு முறை மட்டும் மூச்சை இழந்த
மனிதத்தின் கண்ணீரால்.
அவர் பெயர் தெரியவில்லை –
ஆனால் அவரும் என் மக்கள்தான்.
தற்காலிக வைத்தியசாலைகளில்
மரணமும் காயமும் ஒன்றாய் விழுந்தன,
மருந்தும் இல்லாமல், இரக்கம் இல்லாமல்,
இறந்தவர்களின் உடலோடு தூங்கினர் உயிர்கள்.
பதுங்கு குழிகளில் புதையல் இல்லை,
மாறாக புதைக்கப்படாத சிசுவின் சத்தம்,
தொட்டையும் துயிலும் இடமாக்கிக் கொண்ட
தாயின் மௌனம்.
முள்ளிவாய்க்கால் தெற்குப் பக்கம்
பிழைப்பதற்கான பாதை போல இருந்தது,
ஆனால் அதிலும் எரிகணைகள் தான் வரவேற்றன,
உயிர்களை கையில் தாங்கிய ஒரு இனம்
அழிவின் வழியாக நடந்தது.
இன்று மே முதலாம் தேதி –
மலர்களுக்கான வானம் இல்லை,
மாறாக இரத்தம் ஊறிய மணல் மட்டுமே,
ஒரு இனத்தின் அழிவைச் சொல்வதற்கான சாட்சி.
முள்ளிவாய்க்கால்…
உனது மண்ணில் எரிந்த எங்கள் நினைவுகள்
இன்று கூட எரியத் துவங்குகின்றன –
வெறும் நாள் அல்ல இது,
ஒரு இனத்தின் உயிரின் ரத்தக்கொஞ்சம்.
■ ஈழத்து நிலவன் ■
01/05/2025
