செம்மணிப் படுகொலை நினைவு ஊர்தி யாழ்ப்பாணத்தில் பயணித்துக்கொண்டிருக்கிறது.
செம்மணி உண்மைகள்: இனப்படுகொலையாளி வாயால் உடையும் பேரினவாத சிறிலங்கா அரசு நடத்திய தமிழின அழிப்பு
இருபத்தொன்பது ஆண்டுகளாக சிறையின் இருண்ட சுவர்களுக்குள் மறைக்கப்பட்டிருந்த உண்மைகள், இன்று ஒரு குற்றவாளியின் வாயிலாகவே வெளிவந்து, இலங்கை தேசத்தின் மனசாட்சியையும், சர்வதேச சமூகத்தின் மெத்தனத்தையும் ஒருங்கே உலுக்குகிறது. கிருஷாந்தி குமாரசுவாமி படுகொலை வழக்கில் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட லான்ஸ் கோப்ரல் சோமரத்ன ராஜபக்ஷ, “சர்வதேச விசாரணைக்கு நான் தயார்” என்று ஜனாதிபதிக்கு எழுதியிருக்கும் கடிதம், ஒரு தனிப்பட்ட மன்னிப்புக் கோரிக்கை அல்ல; அது, செம்மணி என்பது ஒரு திட்டமிட்ட படுகொலைக்களம் என்பதற்கான மறுக்க முடியாத ஒப்புதல் வாக்குமூலம்.
இந்தக் கடிதம், தமிழ் மக்கள் தசாப்தங்களாக அழுது புலம்பிச் சொல்லிவந்த உண்மைகளுக்கு, ஒரு சிங்கள இராணுவத்தினனே முத்திரை குத்தியிருக்கும் வரலாற்றுத் தருணமாகும்.
புதைக்கப்பட்டது கிருஷாந்தியின் உடல் மட்டுமல்ல; சிங்கள அரசு நடத்திய தமிழின அழிப்பும் தான்
“நான் கிருஷாந்தியைக் கொல்லவில்லை; ஆனால், கப்டன் லலித் ஹேவாகேயின் உத்தரவின் பேரில், சித்திரவதை செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்ட நூற்றுக்கணக்கானோரின் உடல்களை செம்மணியில் புதைத்தேன்” என்பதே சோமரத்னவின் வாக்குமூலத்தின் சாரம். இது, சரத் வீரசேகர போன்ற இனவாதிகள் புனையும் “விடுதலைப் புலிகளே புதைத்தார்கள்” என்ற புனைகதையின் முகத்திரையைக் கிழித்தெறிகிறது.
7ஆம் காலணி இராணுவத் தலைமையகத்திற்கு சந்தேகத்தின் பேரில் கொண்டு செல்லப்படும் தமிழர்கள், சித்திரவதை செய்யப்பட்டு, பிணங்களாக செம்மணிக்குக் கொண்டுவரப்பட்டு, புதைக்கப்பட்டனர் என்ற அவரது கூற்று, செம்மணி என்பது ஒரு தனிப்பட்ட வக்கிரத்தின் விளைவல்ல, அது ஒரு அரச இயந்திரத்தால் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட ‘கொலை செய்து புதைக்கும்’ (Kill and Dump) ஒரு தொடர் நடவடிக்கை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. இன்று செம்மணியில் தோண்டப்படும் 122 எலும்புக்கூடுகளுக்கும், சோமரத்ன குறிப்பிடும் 300க்கும் மேற்பட்ட உடல்களுக்கும் நேரடித் தொடர்பு இருப்பதை எந்தவொரு நேர்மையான விசாரணையும் எளிதில் நிரூபித்துவிடும்.
பலியாடுகளும், பாதுகாக்கப்பட்ட தளபதிகளும்: உடைக்கப்படும் சங்கிலித் தொடர்
“கடந்தகால அரசாங்கங்கள் இராணுவ உயரதிகாரிகளைப் பாதுகாத்துக்கொண்டு, கீழ்மட்ட வீரர்களைத் தண்டித்து சர்வதேச சமூகத்தை ஏமாற்றின” என்ற சோமரத்னவின் குற்றச்சாட்டு, பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் காலம் காலமாகச் சொல்லிவரும் உண்மையாகும். ஒரு கப்டனின் உத்தரவின் பேரில் கொலைகளும், புதைகுழிகளும் நடந்தேறின என்றால், அந்தக் கப்டனுக்கு உத்தரவிட்டது யார்? இந்த அதிகாரச் சங்கிலி எங்கு சென்று முடிகிறது?
லலித் ஹேவாகே உள்ளிட்ட உயரதிகாரிகள் கைது செய்யப்பட்டு, 6 மாதங்களில் மர்மமான முறையில் விடுதலையானதும், அவர்களின் வழக்குகள் காணாமல் போனதும், இலங்கையின் நீதித்துறை இராணுவத்தின் முன் மண்டியிடுவதை மீண்டும் ஒருமுறை காட்டுகிறது. சோமரத்ன போன்ற கீழ்மட்ட சிப்பாய்களைப் பலிகொடுத்து, உண்மையான சூத்திரதாரிகளைக் காப்பாற்றும் இந்த நயவஞ்சக நாடகத்தை, இன்று சோமரத்னவின் கடிதமே அம்பலப்படுத்தியுள்ளது.
இனியும் தாமதிக்காதே: சர்வதேச விசாரணையே ஒரே வழி
இந்த விவகாரத்தின் உச்சபட்ச முரண்நகை என்னவென்றால், இலங்கை அரசின் உள்நாட்டு விசாரணை மீது நம்பிக்கையிழந்து, ஒரு தண்டனைக் கைதியே இன்று சர்வதேச விசாரணையைக் கோருவதுதான். இலங்கையின் நீதி அமைப்பால் உண்மையான குற்றவாளிகளைத் தண்டிக்க முடியாது என்பதற்கு இதைவிட சிறந்த சாட்சி தேவையில்லை.
புதிய ஜனாதிபதி அநுரகுமார திஸாநாயக்க தலைமையிலான அரசாங்கம், “தாங்கள் யாரையும் பாதுகாக்க வேண்டிய அவசியம் அற்றவர்கள்” என்பதை நிரூபிக்க ஒரு அரிய வாய்ப்பு கிடைத்துள்ளது. சோமரத்னவின் வாக்குமூலத்தை ஒரு தொடக்கப் புள்ளியாகக் கொண்டு, உண்மையான சுயாதீனமான, சர்வதேச சமூகத்தின் பங்களிப்புடனான ஒரு விசாரணையை உடனடியாக ஆரம்பிக்க வேண்டும்.
இந்தக் கடிதம், குமார் பொன்னம்பலம் போன்ற நீதிக்காகப் போராடிப் படுகொலை செய்யப்பட்டவர்களின் தியாகத்தையும் நினைவூட்டுகிறது. சோமரத்னவின் சாட்சியம், வெறுமனே அவரது தண்டனையைக் குறைப்பதற்கான ஒரு பேரம் பேசும் கருவியாகப் பார்க்கப்படக்கூடாது. மாறாக, செம்மணியில் உறங்கும் நூற்றுக்கணக்கான ஆன்மாக்களுக்கும், அவர்களுக்காகக் காத்திருக்கும் உறவுகளுக்கும் நீதியைப் பெற்றுத் தரும் ஒரு சக்திவாய்ந்த ஆயுதமாகப் பார்க்கப்பட வேண்டும்.
உண்மைகளை வெளிப்படுத்தத் தயாராக இருக்கும் உயிருள்ள சாட்சிகளும், மண்ணுக்குள் இருந்து வெளிவரும் உயிரற்ற சாட்சியங்களும் கைகோக்கும் இந்தத் தருணத்தை, தமிழ் மக்களும், சர்வதேச சமூகமும் தவறவிடக்கூடாது. இது நீதிக்கான இறுதிப் போராட்டத்தின் ஆரம்பமாக இருக்கட்டும்
